Maandag 18 augustus
tot
vrijdag 22 augustus |
Maandag 18 augustus - De dag van vertrek en de reis
Maandag de 18e was de grote dag dat we echt afscheid zouden nemen van allemaal en van Nederland. De grote reis zou beginnen.
Gelukkig hoefden we pas eind van de middag op Schiphol te zijn, dus hadden we rustig de tijd om op te staan, te ontbijten enz.
Ruim op tijd waren we op Schiphol. Toen al onze in Nederland aanwezige kinderen er waren hebben we nog een laatste kop koffie samen gedronken en zijn we de koffers gaan inchecken. De juffrouw achter de balie keek wel met een bedenkelijk oogje naar onze uitgebreide handbagage, maar maakte er geen probleem van. Zucht van verlichting, de eerste. Er zouden er nog velen moeten volgen voor we op de plaats van bestemming zouden aankomen.
Terwijl we nog aan de koffie zaten kwam het gesprek op scherpe voorwerpen. Aangezien ik nogal brosse nagels heb, had ik op alle mogelijke plaatsen nagelvijltjes. Op het laatst had ik er een hele serie in mijn heuptas gestopt, maar om problemen te voorkomen heb ik die aan een van de kinderen gegeven, benevens een zakmesje en nog wat klein spul. Een schaartje dat ik wel handig vond om pleisters te knippen (ieder die mij een beetje kent, weet dat ik altijd pleisters nodig heb op mijn handen!), haalde ik voor de zekerheid uit een van de tassen en stopte het in mijn heuptas.
Toen hebben we onze kinderen omhelsd en moed ingesproken en zij ons, na nog wat traantjes hier en daar en met een gebed dat we goed met ons hele hebben en houden door de douane zouden komen, hebben we nog gezwaaid en gingen welgemoed op pad. Zelf had ik het gevoel dat ik op vakantie ging en was volkomen ontspannen, nu ja, totdat….
De tranen bij onze meiden waren blijkbaar snel gedroogd want al snel hoorden we ze daverend lachen. Later schreven ze dat ze om ons moesten lachen. Met mijn gitaar en mijn witte zonnehoedje vonden ze dat wij net “Pipo de Clown en mama Loe op reis” waren. De zenuwen werden dus goed ontladen.
Douane. Onze handbagage ging open, en bovenop een van mijn tassen lag de zojuist nog gekochte shampoo, 2 in 1. Bingo! Die ging er als eerste uit! Helaas na de zoveelste gang door de douane werd mij pas duidelijk waarom er geen vloeistof mee het vliegtuig in mocht. Niemand had mij dat uitgelegd. Ik vond het erg jammer, want in de koffer had ik geen shampoo gedaan om het gewicht te minimaliseren.
In Londen gingen we weer door de douane, de schoenen moesten uit, de broeksriemen af, hoedje af. Alles werd doorgelicht met een scanapparaat.
Weer bingo! In één tas van mij en in één van Sinco zat iets verdachts. Na wat gegraaf in mijn gewraakte tas kwam een klein plat blikje pleisters ,wat ik al jaren heb, tevoorschijn. Och ja, daar zat ook een heel klein schaartje in. Ik mocht nog even wat pleisterstrips in stukjes knippen en “dag schaartje”. Om verdere problemen te voorkomen haalde ik vrijwillig het andere schaartje voor de dag en leverde het netjes in. Uit Sinco’s tas kwamen een heel oud en vertrouwd schroevendraaiersetje en een oud zakmes. Met spijt moest ook hij afstand doen van iets handigs waarvan wij alleen maar de onschuld zagen. Nu ja, er zijn ergere zaken.
Overigens de vlucht over het Kanaal ging gesmeerd, was natuurlijk snel voor bij. Ik had het geluk dat ik bij het raampje kon zitten en een prachtig zicht op Londen had. Voor mij volkomen nieuw en indrukwekkend en ook in het tweede vliegtuig, dat ons naar Hong Kong zou brengen zat ik op een mooi plaatsje.
Inmiddels was het al avond en donker, dus er viel niet veel meer te zien. Het was een lange reis, we kregen lekkere maaltjes, drinken en probeerden wat te slapen. Mij lukte dat aardig omdat ik slaappilletjes had. In de ochtend konden we weer naar buiten kijken, we vlogen inmiddels over China, dat was heel onwezenlijk en opwindend tegelijk. Niet dat je van die hoogte veel kon onderscheiden, maar het idee!
Dinsdag 19 augustus
Toen we bij Hong Kong de landing inzetten, werd het pas echt interessant, ik kwam ogen tekort! Na een goede landing was het natuurlijk eerst spannend of onze koffers ook met ons meegevlogen waren. We hadden een knalgele en knalrode, dus snel te herkennen. Gelukkig, alles oké!
Toen we alles op karretjes geladen hadden kwam er een gedienstige Hong Konginees op ons af en bood zijn diensten aan.
In het vliegtuig zat Sinco naast een man die in Hong Kong woont en werkt en toen Sinco vroeg hoe het met de criminaliteit gesteld was op de luchthaven en wat de kosten voor een taxi gemiddeld waren, vertelde hij dat er op de vluchthaven weinig tot geen criminaliteit, zakkenrollerij en zo was. En we kregen een idee van de kosten voor een taxirit, die waren betrekkelijk laag.
Vol vertrouwen en blij dat iemand ons de weg wees, lieten we ons naar zijn taxi voeren. De man rende in de hitte zijn benen uit zijn broek en sjouwde alles zijn taxibusje in. We zouden die nacht in een hotel doorbrengen dat ongeveer 40 Km verderop was. Na een snelle rit over prachtig aangelegde wegen in een wonderbare omgeving met hoge bergen, mooie bloeiende bomen en langs ongelooflijk veel hoge wolkenkrabbers, werden we netjes afgezet in een nauw straatje in een heel druk gedeelte van Hong Kong. Snel en vakkundig werden onze spullen weer op een kar geladen en overgenomen door het dienstdoende personeel van het Nathan Hotel. Toen kwam de rekening! Sinco schrok zich naar, het was wel drie keer zoveel dan onze medepassagier in het vliegtuig had gezegd. Sinco voelde zich aanvankelijk wel bedrogen, maar het bleek dat wij gestrikt waren door een zeer speciale taxidienst die gewoon een eerlijk tarief rekende. Helaas! Weer wat geleerd, eerst vooraf vragen wat de prijs is! De bediende van het hotel beloofde ons om de volgende dag een goedkopere taxi te regelen.
Nu, we waren in elk geval veilig in Hong Kong en het was een keurig hotel. We kregen een kamer op de 10e verdieping van het 15 verdiepingen hoge gebouw. De kamer was uitstekend, goed bed, keurige doucheruimte, enz. Internetverbinding, wat wil een mens nog meer?
Het uitzicht was minder, want je keek tegen andere hoge flats aan, maar we gingen toch slapen. We waren goed gaar! Van tijd of uur hadden we nauwelijks meer benul, we deden wat in ons opkwam. Wel moesten we ons aan de plaatselijke tijd houden als we een ontbijt wilden hebben. Nu, dat was geen probleem.
Woensdag 20 augustus
Het ontbijt, dat in het Penthouse op de 15e verdieping werd geserveerd was ook uitstekend. Er was een buffet met alle mogelijke soorten lekker eten en drinken. Het was een combinatie van Engels ontbijt en Chinees eten, heel apart, maar zeer smakelijk!
Daarna hadden we nog alle tijd tot onze volgende vlucht.
Konden we mooi even buiten rondkijken. Het was heet. 34 graden! Een brede straat met veel en druk verkeer, allemaal smalle straatjes, overal winkeltjes en marktstands. De meest uiteenlopende zaken werden ten toon gespreid op een wijze die ons onbekend voorkomt. Het rauwe vlees hing en lag open en bloot in de hete zon, weliswaar onder luifeltjes, maar toch. Interessante inheemse groenten, gedroogde vruchten, van alles te koop. En voor een laag prijsje. Jammer dat ik daar niets van kon kopen, ik had graag wat groenten en vruchten uitgeprobeerd. Maar mijn tijd van uitproberen zal nog wel komen!
Wel kochten we een paar flessen drinkwater want het was uiteraard hard nodig onze vochthuishouding op peil te houden.
Toen we een beetje een indruk hadden van dat kleine stukje Hong Kong, waar het contrast tussen arm en rijk weer schrijnend zichtbaar was, gingen we terug naar het hotel. Daar was het lekker koel. Onze spullen nog even goed ingepakt en toen was het wel weer zo’n beetje tijd om het hotel te verlaten. Wij moesten er om 12 uur uit zijn. De taxi werd besteld en even later reden we terug naar de vluchthaven. Ons vliegtuig zou pas eind van de middag naar Port Morrisby, de hoofdstad van Papua Nieuw Guinea (voortaan PNG) gaan, dus we hadden de hele middag de tijd om ons daar wat te vermaken. Ook daar was het heerlijk koel dank zij de air-conditioning, dus dat was goed uit te houden. Er was weer veel te zien, we hadden een mooi uitzicht op de bergen en om de beurt gingen we een rondje lopen en winkeltjes kijken. Ik kocht een set kaarten en was op zoek naar het postkantoor. Intussen liep ik langs een ander winkeltje waar dezelfde setjes kaarten werden verkocht. Dat trok even mijn aandacht en met mijn eigen setje in de hand liep ik er even op af. Direct realiseerde ik dat dit niet zo slim was en wilde juist de kaarten opbergen in mijn onafscheidelijke heuptasje, toen ik gesnapt werd. Een vriendelijke veiligheidsbeambte kwam op me af en zei dat ik de kaarten beter terug kon zetten. Ik schrok omdat het zo voorspelbaar was. Ik had hem namelijk wel zien staan. Ik heb hem vriendelijk uitgelegd dat ik ze ergens anders had gekocht en kon het bonnetje gelukkig uit mijn zak tevoorschijn halen. Maar ook zonder dat had hij me wel geloofd. Ik vond het wel grappig. Ik vond al snel het postkantoor, kocht een aantal postzegels, liep weer terug naar ons stekkie waar Sinco de wacht hield bij de bagage. Ik heb een aantal geschreven naar de kinderen en later in de brievenbus gedaan.
Eindelijk ging het loket van Air Niugini open! Alweer spannend hoe het met het inchecken zou gaan. Zoveel handbagage! Maar tot onze verrassing werd er dit keer aangeboden dat we nog een tas mee konden geven met de koffers. We hadden hier slechts recht op 23 kg. p.p., maar ze waren ons kennelijk goedgezind. De tas waar het minst belangrijke in zat hebben we afgegeven en toen kwam natuurlijk het ritueel bij de douane nog.
Weer alles door de scan. Alles ging goed, op één tas van mij na. In deze tas zaten hoofdzakelijk toiletspullen. Wat nu weer! Alle schaartjes en vijltjes waren toch al gesnapt en niet te vergeten mijn shampoo? De enige grote pot Kaloderma die ik mezelf veroorloofd had mee te nemen werd uit mijn toilettas gehaald. (Dat is al jaren lang mijn onontbeerlijke gezichtscrème!). Ten tweede: een grote tube tandpasta! Ging er ook uit! En, wat ik echt erg vond, een grote nieuwe tube SRL-gelei (is hartstikke duur en natuurlijk niet te koop in de rest van de wereld, denk ik). Dit keer begon ik echt een beetje te protesteren, we waren al zoveel keer door de douane gegaan en nu ineens haalden ze deze zaken eruit! Sinco was al doorgeloodst, maar ik gaf niet direct op. Ik heb Sinco nog even teruggehaald, maar ze waren niet te overreden. Helaas! Het meest stoorde mij de willekeur!
Eenmaal door de douane moesten we een immens eind lopen en ondertussen bedachten dat we onze Hong Kong dollars nog wel even te gelde konden maken, het was niet veel meer en we zouden er later ook niets meer aan hebben.
Na wat heen en weer gesjouw vonden we een geschikt restaurantje, daar bestelde ik koffie en voor de allerlaatste dollarcentjes nog wat croissantjes.
Daarna zochten we de goede gate waar we konden wachten tot die open zou gaan. We konden door het glas ons vliegtuigje al zien staan.
Het aangekondigde uur brak aan. Geen beweging.
Het duurde, en duurde, tot er werd omgeroepen dat het vliegtuig een uur later zou vertrekken, in de tussentijd konden we voor een bepaald bedrag, dat de vliegmaatschappij zou betalen een maaltijd bestellen in een restaurant. Het was intussen 6 uur geweest. We kwamen weer uit bij hetzelfde restaurant van een paar uurtjes geleden. Wij waren niet de enigen, maar wel de laatsten in de rij. Sinco ging alvast aan een tafeltje zitten met de bagage bij zich en ik keek een beetje rond hoe alles daar werkte. Een van de bedienden kwam toen op mij af en gaf ons een aparte bediening. Hij liet een menukaartje zien met allemaal Chinese namen, waar ik niet veel van begreep. Het was iets duurder dan de toegestane prijs, maar dan kon ik wel bijbetalen, zei hij. Maar aangezien onze HK-dollars opwaren, zei ik dat hij er maar wat van moest maken. Het leek me allemaal wel best, wij zijn altijd wel in voor verrassingen en uitdagingen. Na een poosje kwam er een mooi Chinees meisje en zette leuke Chinese bordjes neer en wat potjes zout/peper, e.d. Geen bestek, maar wel stokjes!
Toen kwam het eten: soep, bestaande uit bouillon met noedels,vwat gebakken gepaneerde garnalen, kleine Chinese rijstrolletjes en dat was het geloof ik. Nu, hoe eet je soep zonder lepel? Met stokjes natuurlijk! Er zat even verderop een ander blank echtpaar, dat had een ander maaltje, leek meer op een kartonnen bakje uit een snackbar, maar met plastik vorkjes en zo.
Oké, we gingen de uitdaging aan, wij laten ons natuurlijk niet kennen. Het lukte na wat oefening aardig om de mie uit de bouillon in onze mond te loodsen zonder al te veel op te vallen. Over mijn kommetje heen loenste ik even naar een andere buur, een echte Chinees, hoe hij het deed. Het enige verschil was dat hij grotere porties tegelijk kon vasthouden!
Na het eten gingen we weer naar de wachtruimte en ja hoor, we konden gaan, er was een of ander technisch mankement verholpen. Dit keer zaten we in het middenpad. Maar omdat het een nachtvlucht was, was dit niet zo erg. Alles verliep goed. Eerst dacht ik dat we nu de vliegtuigmaaltijd zouden moeten missen, maar nee, die kregen we alsnog. De maaltijdjes werden uitgedeeld toen we eenmaal rustig vlogen, nu ja, rustig, het was even heel slecht weer. Het eten met stokjes was gemakkelijk in vergelijking met het eten met een klein vorkje uit een klein bakje, terwijl je hutje-mutje naast elkaar zit en tegelijk op en neer door de lucht hobbelt. Maar het was wel lekker. Ze geven niet zulke grote zware porties, dus dat kan er altijd wel bij. En het is zo’n prettige onderbreking van zo’n saaie zit. Toen maar proberen te slapen, de kwaliteit van dit vliegtuig van Air Niugini was een stuk slechter dan dat van British Airways (ook niet echt klasse), maar zo goed en zo kwaad als het ging, zakten we wat weg. Warempel midden in de nacht kwamen ze weer met een maaltijdje. Eerst dacht ik, laat maar voorbij gaan, ik wil slapen! Maar ja, het was toch wel gezellig en ook weer best smakelijk. Wijntje erbij, lekker hoor. Dat zou voorlopig de laatste zijn.
Donderdag 21 augustus
Na de nacht kregen we nog een smakelijk ontbijtje. We vlogen inmiddels bij daglicht over Papua Nieuw Guinea en ik vond het wel heel erg jammer dat ik daar nu weinig van zou zien en geen foto’s kon maken. Ik keek eens achterom en zag dat er achterin het vliegtuig nog een bankje bij het raam leeg was. Toen de stewardess langs kwam vroeg ik of ik daar mocht gaan zitten. Het mocht, en als een kind zo blij wisselde ik van plaats! Zo kon ik alles mooi zien en plaatjes schieten, echt opwindend! Toen we aankwamen in Port Morrisby werden we opgewacht door een zendeling collega, Phil, die daar woont. Alle bagage was weer meegekomen, en zo reden we eerst naar zijn huis en kantoor. Daar maakten we kennis met zijn vrouw en werden we getrakteerd op een heerlijke mok koffie, gemaakt van zelfgebrande koffiebonen. Een hobby van hem is koffie maken van de beste koffiebonen. Hij wees ons ook op de mooie bloemenpracht en bood aan dat ik vóór vertrek wat stekjes mocht meenemen als ik dat wilde. Dat sprak mij wel aan.
We werden toen naar het zendingsgasthuis gebracht waar we tot de volgende ochtend zouden blijven. Daar was het heel goed en gezellig. We ontmoetten daar verschillende andere zendingsmensen op doortocht. Hadden fijne gesprekken, sliepen en aten daar heerlijk.
Vrijdag 22 augustus
De volgende ochtend, de dag van aankomst op de eindbestemming brak aan!
Nu zou het gebeuren!
We werden weer opgehaald door Phil en gelukkig voor mij, hadden we nog even wat tijd om een aantal plantenstekjes te halen. We werden afgezet bij het vliegveld en nadat alle bagage weer goed door de douane was geloodst (pak van mijn hart!) en we zelfs nog wat extra tassen met de koffers mee hadden kunnen geven zonder dat daar commentaar opkwam, gingen we in de wachtruimte zitten. De gitaar hadden we bij ons, de zwaarste tas met boeken erin, en de computer tassen. Dat was nóg veel, maar zelfs daarmee kwamen we gewoon het tamelijk kleine vliegtuig in.
Maar zover was het nog niet. Phil had ons nog instructies gegeven voor het geval de vlucht afgelast zou worden, je moet in een land als PNG op alles berekend zijn. En het werd inderdaad later en later. Er werd al omgeroepen dat de vlucht wat was opgeschort, spannend hoor, Sinco was behoorlijk onrustig! Nu moest het er toch maar eens van komen!
Het was inmiddels 12 uur geweest en ik begon trek te krijgen. De restauratie was minimaal, d.w.z. bij een tafeltje kon je koffie en dergelijke kopen en er was nog een loket, waar je wat kon halen. Blikjes fris, water (dezelfde prijs!) pakjes crackers, enz. Juist toen ik besloot om wat te gaan halen, kwam het vliegtuig en zette de stoet zich in beweging. Dit keer was er geen “gate” maar moesten we gewoon door de openlucht naar het vliegtuig lopen en via een trap er in klimmen!
Even later zaten we alweer in de lucht, gelukkig bij het raampje, Yes!
Het was een vlucht van slechts ruim een uur. Ik snakte naar water en wat eetbaars. Het duurde een hele tijd voordat de stewardessen in beweging kwamen, ik had de hoop al bijna opgegeven.
We kregen een plastik bekertje,dat werd naar keuze gevuld met thee of koffie. De koffie was zo dun als water en we kregen een droog koekje! Het smaakte als gebak, nu ja, voor mij. Zo in de trend van “als je honger hebt, smaken rauwe bonen zoet!” En om het koffieaftreksel nog wat smaak en inhoud te geven deed ik er, geheel tegen mijn gewoonte in, de bijgeleverde suiker en melkpoeder in. Je moet toch wát in je maag hebben!?
. . . . . . . 
En toen, ja hoor, New Britain in zicht!! Wat een ervaring, alles wat we al eerder op luchtfoto’s hadden gezien, zagen we nu met eigen ogen! De landingsbaan, Hoskins, ONS terrein!!! Joepie!
Na een mooie landing stopten we bij Hoskins Airport!! Wat een sensatie!
Toen we het vliegtuig verlaten hadden en achter een hek de mensen zagen die iemand stonden op te wachten,zagen we twee blanke mensen hard zwaaien. We konden nog niet onderscheiden wie het waren, maar we zwaaiden natuurlijk enthousiast terug! Dichterbij gekomen bleken het tot onze verrassing Jan en Annette Wols te zijn, die wij tijdens hun verlof begin dit jaar ontmoet hadden in Nederland. Wij hadden gehoord dat zij vertrokken waren naar de Bush, dus hadden hen niet verwacht. Maar de tocht was uitgesteld, en dat was fantastisch voor ons. Zij zijn aangesteld om ons te begeleiden de eerste tijd voor de oriëntatie.Sinco en ik redden ons samen prima in het Engels, waarbij ik nog voornamelijk in Sinco’s kielzog meevaar, maar het is toch wel prettig en gemakkelijk om in het Nederlands allerlei tips en aanwijzingen te krijgen en vragen te kunnen stellen. Overigens zijn het hier allemaal Engelstalige mensen, dus genoeg training voor mij!
Nog even terug naar het vliegveldje. De koffers moesten nog uitgeladen worden! Je kon op afstand alles volgen, en telkens als er een karrenvracht bagage aangevoerd was werd alles op een tafel gedumpt en doorgeschoven en degene die zijn handen uitstak kreeg wat van hem was. Dat werd bij het hek naar buiten nog wel even gecontroleerd natuurlijk. Er waren al drie karren vol aangevoerd, er kwam steeds minder uit het vliegtuig, maar onze bagage zat er nog niet bij. Ik zag Sinco al bezorg kijken, maar bij de vierde en laatste ronde kwamen onze opvallende gele en rode koffer eindelijk in zicht met de rest van de tassen. Sinco wist zo gauw niet waar de bewijzen waren gebleven dat deze bagage echt van ons was. Zo kon het gebeuren dat ik nog een poosje achter het hek moest wachten totdat Sinco, die een paar tassen al wel naar buiten had gekregen, na een tijdje zoeken de belangrijke labelstrips gevonden had. Maar ik vermaakte me best, er was genoeg te zien. Al die donkere mensen! En weet je wat nu zo leuk was? Het regende! Het deed zo typisch Nederlands aan, wat een welkom! Uiteindelijk toen alles in een busje van NTM gesjouwd was en wij erbij in gestapt waren vertrokken we.
Op naar ons nieuwe THUIS !!!!
|
Foto's van
de reis:
|
